Het is saai hoor, om een ster te zijn. Niet bewegen, nooit bewegen, stilletjes aan de hemel staan. Ngimas verveelt zich altijd. Haar moeder Maan kan niet met haar spelen, daarvoor is zij veel te koud. Haar vader Zon kan haar niet knuffelen want door zijn hevige hitte zou ze verbranden. Maar ze wil het zo graag. Als Ngimas hun waarschuwingen in de wind slaat en toch meegaat met een tochtje over de wolken met de zonneboot, valt ze naar beneden, helemaal van daar naar hier. Boer Skaltevron en zijn vrouw Karu kunnen hun geluk niet op als ze het meisje in hun tuin vinden. Zij hadden echt geen kind meer verwacht. Ze willen haar voor altijd bij zich houden en noemen haar hun Zonnekind. Maar dat is ze helemaal niet. Hoe ze ook haar best doet om aan haar nieuwe leven te wennen, Ngimas blijft naar boven kijken. Naar haar vader en moeder: ze zijn zo ver. Hoe komt ze ooit nog thuis?Net als ze de moed op wil geven, komt er hulp uit onverwachte hoek. Het oorspronkelijke verhaal over Ngimas werd eeuwen geleden al verteld op de Zuidoost Molukse Kei-eilanden. In 1924 tekende pater Henricus Geurtjens deze overlevering tweetalig op in zijn boek ‘Keieesche legenden’, waardoor het ook hier enige bekendheid kreeg.