In ‘Biskoewit Verkade’ vertelt Nel Lekatompessy over haar vroegste herinneringen aan de tijd dat haar Molukse ouders naar Nederland kwamen. Hoewel het bedoeld was als ‘voor even’ duurde hun verblijf hier een heel leven, voor een belangrijk deel ingekleurd door de gedachte aan en het verlangen naar het andere thuis: het dorpje Latuhalat op het Molukse eiland Ambon.

Nel werd geboren in kamp Vught en groeide op in verschillende barakkenkampen. Een bijzondere jeugd, maar voor haar heel gewoon omdat ze niets anders kende. Soms sijpelde die andere, tropische wereld toch door: een pakje van Oma Ne, die zich zorgen maakte over haar onbekende kleinkinderen, zo ver weg – hadden ze daar wel te eten? De inhoud van het pakje, een rijk gevuld koekblik van Verkade, laat haar niet meer los. Als ze toen al had kunnen schrijven, dan had ze haar oma een brief gestuurd: ‘Lieve Oma,

Stuur meer koekjes! Stuur meer blikken! Stuur meer Verkade! U bent lief. Nel.’

Dat het koekblik er dan al, net als haar ouders, een hele wereldreis op heeft zitten realiseert de kleine Nel zich natuurlijk niet. Hoe kon zij weten dat Verkade niet Moluks is? Dat het blik niet uit Ambon maar uit Zaandam kwam? En hoe kon zij toen weten dat het blik, zorgvuldig bewaard, op juist die plek weer terecht zou komen? Het thuis van het blik werd het thuis van Nel, die al bijna veertig jaar met man en dochter in Zaandam woont.

In deze sfeerrijke en theatrale ‘in-de-klas-vertelling’ betrekt Nel met authentieke voorwerpen en rollenspel de kinderen bij haar persoonlijke verhaal.